Opowieść o Błękitnym Psie, czyli o rzeczach trudnych dla dzieci - Beata Majchrzak

„Opowieść o Błękitnym Psie” to zbiór sześciu opowiadań. Poruszają one trudne (czasem wręcz bardzo trudne) tematy. Snują historie „niezwykłych”, choć tak naprawdę zwyczajnych dzieci. Takich, jakie na co dzień spotkać możemy w szkołach, przedszkolach czy na placach zabaw. Takim dzieckiem może być każdy z nas. Wszystkie opowiadania łączy postać Błękitnego Psa - on podtrzymuje na duchu spotkane na swej drodze osoby i dla każdej z nich ma pokrzepiającą opowieść.

Bohaterami książki są niewidoma Basia, Zosia – dziewczynka, która nie ma nogi, Tomek - który jeździ na wózku czy wreszcie Staś, któremu nauka przychodzi z wielkim trudem. Dzieciom początkowo towarzyszą negatywne uczucia - smutek, złość oraz nieumiejętność pogodzenia się z własnym losem. Jednak, dzięki niezwykle pięknym, pełnym wrażliwości opowiadaniom Błękitnego Psa dostrzegają światełko w tunelu, uczą się czerpać radość z życia.

Najbardziej poruszający, a zarazem - moim zdaniem - najtrudniejszy jest rozdział piąty. To historia mamy Tomka. Chłopca, którego rodzicielka porównuje do kruchego i delikatnego motyla. Motyla, który w pewnej chwili musi odfrunąć. Taki właśnie los spotyka Tomka. I chociaż wszyscy się go spodziewają, gdy nadchodzi - nikt nie jest gotowy, bo czy można przygotować się na śmierć kogoś, kogo bardzo kochamy? Mama Tomka jest jednak silną kobietą. Mimo wewnętrznego cierpienia, na jej twarzy maluje się pełen nadziei uśmiech.

W ostatnim rozdziale czeka nas osobiste spotkanie z autorką. Dowiadujemy się, że jest ona psychologiem. Pracuje w hospicjum. Tu, na końcowych stronach książki, opowiada na czym polega jej praca. Mówi o jej trudach. Jednocześnie zachęca czytelnika do stworzenia własnego opowiadania, które mogłoby podnieść na duchu kogoś znajdującego się w trudnej sytuacji życiowej. Przypomina też, że każdy z nas ma prawo do okazywania emocji. To dzięki nim łatwiej nam przeżywać pewne sprawy czy sytuacje. To dlatego, gdy coś nas smuci, złości, przeraża mamy się nie bać i pokazywać to na zewnątrz, nie dusić tego w sobie, wyrzucić to z siebie w taki sposób, w jaki mamy na to ochotę. Tupmy, płaczmy, krzyczmy, śmiejmy się, bo to przynosi ulgę w cierpieniu.

Książkę tę polecam nie tylko uwadze dzieci i młodzieży, ale także dorosłych. Można się z niej wiele nauczyć, uwrażliwić na potrzeby innych, a także lepiej zrozumieć samego siebie.

„Opowieść o Błękitnym Psie” nagrodzone zostały w III Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren.

Ania - pedagog, mama 5-latka.

Beata Majchrzak, „Opowieść o Błękitnym Psie czyli o rzeczach trudnych dla dzieci”, Wydawnictwo Papilon, ilustracje Aleksandra Chabros, wiek 7+